Demokracja szlachecka był to system ustrojowy panujący w I Rzeczypospolitej, gdzie ogół szlachty posiadał takie same prawa i przywileje polityczne. Członkowie stanu szlacheckiego, którzy stanowili sejm, senat i instytucje sądownicze, wspólnie decydowali o sprawach lokalnych oraz dotyczących całego państwa. Na znaczącą pozycję stanu szlacheckiego miały wpływ nadawane przez władców przywileje, które ograniczały władzę króla oraz wzrost ich znaczenia, w wyniku bogacenia się na gospodarce folwarczno-pańszczyźnianej.
Gospodarka folwarczno-pańszczyźniana była systemem gospodarczym stosowanym w czasie epoki średniowiecza i renesansu na ziemiach polskich. Produkcja oparta była na folwarkach (gospodarstwa rolne), należących do szlachty lub magnatów. Darmową pracę w folwarkach wykonywali chłopi, którzy dodatkowo musieli oddawać właścicielom część swoich plonów i podlegali służbie wojskowej. Produkowano w dużej mierze żywność i surowce rolnicze, które zaopatrywały zamki, dworki i szły na eksport za granicę.