Każdy ze średniowiecznych zakonów miały swój własny sposoby funkcjonowania. Oto kilka z nich:
· Benedyktyni – zakon benedyktyński kładł nacisk na modlitwę, pracę i studium. To dzięki nim powstała zasada „módl się i pracuj” oraz wyrażenie „benedyktyńska praca”.
· Cystersi – byli zakonem zaangażowanym w rolnictwo i handel, a także w opiekę nad biednymi i chorymi.
· Dominikanie – zakon dominikański był zakonem żebraczym, swoje utrzymanie wiązał z jałmużną. Zasłynęli ze swoich kazań i walką z herezją.
· Franciszkanie – zakon franciszkański był zakonem żebraczym, swoje utrzymanie wiązał z jałmużną. Uważali, że przez ścisłe naśladowanie Jezusa przybliżą jego postać i nauki wiernym, w tym celu praktykowali czystość i pokorę. Kładli nacisk na ubóstwo i ascezę, a także na ewangelizację ludzi żyjących poza klasztorami.
Zakon Franciszkanów założony został przez św. Franciszka z Asyżu w 1209 roku. Jest to jeden z najbardziej znanych zakonów żebraczych.