Gdy dochodziło do podziału królestwa i dojścia do władzy nowych władców, swe pretensje do trony zgłaszali także pretendenci. Takie działania były wielokrotnie początkiem wieloletnich wojen domowych, które wyniszczały królestwa. Jeśli władca chciał zapewnić sobie lojalność wpływowych rodzin, oddawał im ziemie lub obdarowywał własnym majątkiem, co prowadziło do osłabiania jego własnej pozycji. Oddaleni od centrum królestwa książęta lub hrabiowie, zwłaszcza ci silni, potrafili ogłosić niepodległość i dać początek własnym królestwom.
Ciekawostką o monarchii karolińskiej jest to, że Karol Wielki był pierwszym władcą w Europie, który zaczął używać tytułu cesarza. W 800 roku został koronowany na cesarza rzymskiego przez papieża Leona III, co stanowiło symboliczne połączenie tradycji rzymskiej z chrześcijaństwem i wzmocniło pozycję Karola Wielkiego jako władcy Europy.