Zarówno monarchia karolińska, jak i ottońska są przykładami nawrotu idei cesarskiej w Europie Zachodniej. Obie dynastie widziały siebie jako kontynuację idei Cesarstwa Zachodniorzymskiego.
Osiągnięciu tego celu służyła koronacja przedstawicieli obu monarchii na cesarza rzymskiego, jak i samo miejsce, w którym się odbyła. Koronacje miały miejsce w Rzymie, czyli stolicy dawnego imperium. Obaj władcy starali się również objąć swym panowaniem jak największy obszar i podporządkować sobie jak najwięcej innych państw. Cesarz był bowiem pierwszym spośród wszystkich władców Europy.
Podniesienie swojego państwa do rangi cesarstwa było wielkim prestiżem dla władcy, któremu udało się ten cel osiągnąć. Zarówno Otton I, jak i Karol Wielki nie nosili tytułów cesarza Franków i cesarza Niemiec, a cesarza Rzymu, co miało pokazywać ich jako kontynuatorów Imperium Romanum.