Arabowie do Roku 732 stworzyli potężne imperium, większe niż to, które udało się stworzyć Rzymianom. Sami Arabowie stanowili jednak tylko niewielki procent ludności nowego państwa. Zdobywcy nie niszczyli zastanego w podbitym kraju systemu gospodarczego, politycznego i kulturowego, a podporządkowywali go swoim interesom. Mieszkańcom pozwalano zachować swoją religię i samorząd w zamian za podatki, które zasilały skarbiec kalifa. Arabowie rozwinęli na podbitych terenach systemy nawadniania i uprawy roślin, podnieśli też cywilizację tamtejszych ludów na wyższy poziom. Sprawiało to, że podbita ludność nie buntowała się przeciwko swoim nowym panom, a wręcz przeciwnie często przyjmowała ich religię, język i obyczaje.
Mimo że imperium Arabów zapoczątkowali pustynni nomadzi, ich poziom cywilizacyjny przewyższył w szybkim tempie ten znany ówczesnej Europie. Ta różnica, w połączeniu z tolerancją religijną i miękką polityką podatkową sprawiła, że władza Arabów nie była kwestionowana przez inne ludy, które z czasem przyjmowały arabską kulturę.