Synestezja to zabieg polegający na łączeniu różnych odczuć zmysłowych: dźwięków, kształtów, kolorów. Pozwala na odbiór utworu wieloma zmysłami, a dzięki temu doświadczenie tego, co stanowi treść utworu. Pojawia się m.in. w utworach młodopolskich artystów takich jak:
Deszcz jesienny, Leopold Staff – „światła szarego blask sączy się senny”,
Melodia mgieł nocnych, Kazimierz Przerwa-Tetmajer – „wchłaniajmy szmer”, „pijmy woń”,
Krzak dzikiej róży w Ciemnych Smreczynach, Jan Kasprowicz – „Jakby nie z tego świata dźwięki płyną po rosie”, >A cichy powiew krople strąca na limbę”.
Użycie synestezji pozwala uchwycić obecną chwilę, artysta dzięki niej buduje impresjonistyczny obraz opisywanej rzeczywistości. Posługiwanie się środkami, które pozwolą zatrzymać ulotne wrażenia, było powszechną praktyką stosowaną przez modernistów. Synestezja stosowana była również w celu zobrazowania stanu wewnętrznego duszy przy pomocy krajobrazu. Dostrzec to można zarówno w wierszu Deszcz jesienny, jak iMelodia mgieł nocnych, Krzak dzikiej róży w Ciemnych Smreczynach, gdzie opisywana natura/pejzaż ukazuje uczucia podmiotu lirycznego.
Synestezja – zabieg stylistyczny polegający na połączeniu różnych odczuć zmysłowych: dźwięków, kształtów, kolorów, zapachów. Przykład: „światła szarego blask sączy się senny”.
Psychizacja krajobrazu – zabieg polegający na zobrazowaniu stanu wewnętrznego bohatera poprzez opis krajobrazu.