Miłość w epoce młodej polski postrzegana była w bardzo odmienny sposób.
W wierszu Lubię, kiedy kobieta Kazimierz Przerwa-Tetmajer ukazuje, iż jest ona sposobem na poradzenie sobie z bólem egzystencjalnym, jaki towarzyszył dekadentom. Pozwalała na oderwanie się od przygnębiającej rzeczywistości. Przykład bohaterek powieści Władysława Reymonta, Jagny oraz Hanki przedstawia, iż czasami miłość stanowi źródło cierpienia, w wyniku niespełnienia się idealistycznych oczekiwań wobec drugiej osoby (Antek) lub też jak w przypadku drugiej bohaterki – zdrady męża. Reymont prezentuje w „Chłopach” nie jedno oblicze miłości. W utworze mamy do czynienia również z miłością macierzyńską (Hanka), miłością do ojczyzny, miłością do ziemi (Maciej Boryna), czy miłością do świata (Józka). W „Weselu” natomiast miłość to symbol obecnej w Młodej Polsce chłopomanii. Państwo młodzi ze względu na swoje odmienne pochodzenie nie potrafią się porozumieć, ich spojrzenie na świat jest zgoła inne. Autor tym samym poddaje krytyce zjawisko zafascynowania kulturą i życiem chłopów przez młodopolskich artystów. W utworze pojawia się również postać Widma, jest to duch Ludwika de Laveaux, niedoszłego narzeczonego Marysi. Widmo usposabia nieszczęśliwą, romantyczną miłość. Mężczyzna pomimo dwóch lat, jakie dzielą go od śmierci nadal żywi silne uczucia wobec Marysi.
Analizując sylwetki postaci damskich w utworach młodopolskich artystów, wyłania się niejednoznaczny obraz kobiecej postaci. W utworze „Lubię, kiedy kobieta…” możemy dostrzec zburzenie stereotypowego obrazu kobiety, jako istoty, czystej niewinnej, wolnej od seksualnych pragnień. Młodopolski artysta ukazuje kobietę w stanie uniesienia, doświadcza ona fizycznych rozkoszy, którym nie potrafi się oprzeć. Podobieństwo sportretowanej kobiety można dostrzec w jednej z postaci w powieści Władysława Reymonta „Chłopi”. Jagna to kochliwa dziewczyna, nieobce są dla niej zmysłowe uciechy, powodowana instynktem wdaje się w romanse. Darzy Antka miłością idealistyczną. Przeciwieństwem Jagny jest Hanka, wierna żona i matka, początkowo uzależniona od swojego męża. Przechodzi przemianę i staje się pewna siebie, zaradna, zdobywa szacunek mieszkańców Lipiec. Jeszcze inny portret kobiety można dostrzec w „Weselu” Stanisława Wyspiańskiego, w którym artysta opisuje Rachelę jako jednostkę inteligentną, wykształconą, pewną siebie, a przede wszystkim wyemancypowaną. To kobieta o romantycznym usposobieniu dostrzega piękno we wszystkim, co ją otacza, jest zafascynowana młodopolską kulturą, a zwłaszcza poezją. Ponadto charakteryzuje ją również niezwykła przenikliwość, od razu dostrzega zamiary Poety wobec niej.
Miłość w epoce młodej polski postrzegana jako:
sposób na poradzenie sobie z bólem egzystencjalnym, jaki towarzyszył dekadentom. Pozwalała na oderwanie się od przygnębiającej rzeczywistości (Lubię, kiedy kobieta… Kazimierz Przerwa-Tetmajer);
źródło cierpienia, niespełnionej miłości (Hanka, Jagna, Chłopi, Widmo, Wesele);
symbol chłopomanii (para Młoda, Wesele);
nie tylko silne uczucie pomiędzy dwojgiem ludzi, miłość ma różne oblicza – miłość do ojczyzny, do rodziny, ziemi, świata (Chłopi).
Analizując sylwetki postaci damskich w utworach młodopolskich artystów, wyłania się niejednoznaczny obraz kobiecej postaci. To, co daje się zauważyć to przełamanie społecznego tabu w sposobie ukazywania kobiety, co można dostrzec szczególnie w erotykach Kazimierza Przerwy-Tetmajera. Wpływ na portretowanie kobiet w czasach modernizmu miały również wydarzenia społeczne oraz polityczne – kobiety doszły do głosu w walce o swoje prawa (emancypacja kobiet). Przykładem inspiracji jest właśnie Rachela z „Wesela” Stanisława Wyspiańskiego.