Głównym założeniem symbolizmu jest przekonanie, że ukazanie prawdy o rzeczywistości za pomocą tradycyjnego, dosłownego języka, jest niemożliwe. Jedynym narzędziem, które jest w stanie ukazać prawdę o ludzkiej duszy, jest symbol, czyli przedmiot, który poza znaczeniem dosłownym, posiada także liczne znaczenia ukryte. Przykładem utworu symbolistycznego jest Wesele Stanisława Wyspiańskiego, zwłaszcza akt II i III. Znaczenie symboliczne w tym utworze mają przede wszystkim osoby dramatu – Rycerz, Stańczyk, Hetman, Widmo, Upiór, Chochoł, Wernyhora. Sensy, które wiążą się z obecnością tych postaci, są różnorodne. Z jednej strony symbolizują one indywidualne rozterki i bolączki bohaterów, których odwiedzają (cynizm i brak wiary Dziennikarza, przekonanie Poety o zmarnowaniu talentu, piętno pochodzenia u Pana Młodego i Dziada, tęsknota Marysi za dawną miłością). Jednak ich znaczenie jest szersze – odnoszą się one do mentalności całych grup społecznych, tworząc duchowy obraz polskiego społeczeństwa. Wyjątkowo wieloznaczna jest symbolika Chochoła – przedstawiciela polskiej duszy, zmęczonej i pozbawionej sił do walki, ale wciąż trzymające się resztek nadziei na odzyskanie niepodległości.
Wesele to najważniejsze dzieło Stanisława Wyspiańskiego. Przedstawia w nim obraz polskiego społeczeństwa roku 1900, sięgając zarówno po środki realistyczne (akt I), jak i symbole (akt II i III).