Tytuł cyklu jest wyrazem dekadenckich nastojów epoki modernizmu. Autor prezentuje postawę, dla której charakterystyczne są uczucia niepokoju, lęku przed zbliżającą się apokalipsą. Spełnia ona założenia nurtu filozoficznego zwanego katastrofizmem. Przejawia się on w świadomości jednostki o nieuniknionym kresie cywilizacji. Prowadzi do upadku wszelkich wartości, jakie dotychczas wyznawała. Katastrofizm jest wyraźnie widoczny w wierszu Dies irae, gdzie podmiot liryczny prezentuje wizję zagłady znanego dotychczas świata, odwołuje się tym samym do Biblii, gdzie pojawia się motyw sądu ostatecznego, który to dokona się w dzień gniewu (Dies irae), czyli w momencie końca ludzkości.
Katastrofizm – nurt filozoficzny, wyraża obawę, lęk przed zbliżającym się, nieuniknionym końcem świata, wiąże się on z zatraceniem wszelkich wyznawanych dotychczas wartości przez jednostkę.