Koniec wieku XIX Kazimierza Przerwy-Tetmajera jest swoistym manifestem pokolenia dekadentów, gdyż wyraża nastroje, jakie towarzyszyły epoce Młodej Polski. W utworze wyraźnie wybrzmiewa poczucie bezradności wobec pustki egzystencjalnej, dla której autor nie znajduje rozwiązania. Nic nie jest w stanie uśmierzyć cierpienia, jakie odczuwa wobec szarej, ponurej rzeczywistości. Koniec wieku XIX wyraża tragizm dekadentów, który objawia się w tym, iż potęga rozumu nie jest w stanie dać odpowiedzi na bolączki, jakie ich dotykają. W wierszu widzimy definitywny upadek wszelkich wartości, jakie wyznawał autor, co potwierdza dosadnie ostatnia strofa wiersza: Cóż więc jest? Co zostało nam, co wszystko wiemy, dla których żadna z dawnych wiar już nie wystarcza? Jakaż jest przeciw włóczni złego twoja tarcza, człowiecze z końca wieku?… Głowę zwiesił niemy.
Deszcz jesienny, Leopolda Staffa – podmiot liryczny w utworze odczuwa dojmujący smutek, ogarnia go poczucie beznadziei, osamotnienia, a także monotonii. Wypełnia go żal, rozpacz, a także pewna nostalgia. Jego uczucia pogłębia nieustannie padający jesienny deszcz. Atmosferę przejmującego smutku wzmacnia także postać szatana, który poddaje się wobec przykrej rzeczywistości, sam płacze nad swoim życiem, marnością swoich działań.
Dies Irae, Jana Kasprowicza – hymn, przepełniony jest odrażającymi opisami świata, które potęgują smutek, grozę, strach podmiotu lirycznego wobec zastałej rzeczywistości. Osoba mówiąca prezentuje obraz zagłady znanego dotychczas świata, wiersz przywołuje katastroficzne wizje, pełne niepokoju, lęku. Milczący stwórca prowokuje jednostkę do buntu, która i tak kończy się klęską – Bóg pozostaje obojętny na wołanie człowieka, co jeszcze bardziej wzmacnia przygnębiający, a wręcz żałobny nastój wiersza. Tym samym stanowi dowód, na obecny w utworze dekadentyzm.
W utworach Młodopolskich artystów wybrzmiewa charakter epoki modernizmu, do którego zaliczamy dekadentyzm. Jest to nurt w sztuce i literaturze wyrażający pesymistyczne spojrzenie na rzeczywistość, charakteryzował się on poczuciem bezcelowości wszelkiego buntu i działania, zniechęcenia, apatią. Nastrój pustki egzystencjalnej, poczucia bezradności, bezcelowości ludzkiego życia dostrzec można w utworach t.j Koniec wieku XIX Kazimierza Przerwy-Tetmajera, Deszcz jesienny Leopolda Staffa oraz Dies irae Jana Kasprowicza.