Utwór Poczucie pełni realizuje koncepcje nadczłowieka Friedricha Nietzschego. Idea ta głosiła, iż istnieją jednostki wybitne, „lepsze”, o sile i intelekcie przekraczającym ludzkie możliwości. Nadczłowiek to osoba wyzwolona spod prawa, stojąca ponad dobrem i złem. Zanim jednak człowiek stanie się kimś wyjątkowym, musi dokonać się w nim wewnętrzna przemiana, zgodnie z teorią Nietzschego musi nastąpić przewartościowanie dotychczasowych wartości, jakie wyznawał. Ponadto nieodłącznym elementem całej koncepcji jest amor fati oraz wola mocy. Pierwsze pojęcie dosłownie oznacza umiłowanie losu, czyli akceptację swojego życia. Wola mocy natomiast ma swoje źródło w biologii, odnosi się do ciągłego dążenia do pomnażania siły przez człowieka, czego celem jest jej przetrwanie oraz rozwój. Taki ideał życia prezentuje również w wierszu Poczucie pełni Leopold Staff. W utworze wyraźnie można dostrzec element przemiany bohatera. Podmiot liryczny wskazuje, iż to, co wcześniej budziło w nim strach, trwogę zostało doszczętnie zniszczone, co potwierdza cytat: Wszystko, co we mnie trwożne, poddańcze, pokorne, zgniotłem brutalną, dziką pięścią wielkoluda. Charakteryzuje go niewiarygodna siła, hardość, jest człowiekiem wolnym od wcześniejszych bolączek, a także przyjętych wzorców.
Koncepcja nadczłowieka – idea zgodnie, z którą istnieją jednostki wybitne, stojące ponad prawem, wolne od zasad, utartych wzorców, charakteryzuje je nadludzka siła fizyczna, a także intelektualna. Charakterystyczne dla tej koncepcji są pojęcia wola mocy oraz amor fati. Wola mocy – dążenia człowieka do powiększania siły, która jest niezbędnym elementem rozwoju jednostki, także jej przetrwania. Amor fati (umiłowanie losu) – akceptacja życia takim, jakim jest, zarówno radosnych, jak i bolesnych momentów.
Zestaw II