Artysta młodopolski docenia tradycję romantyczną, z którą łączą go wspólne wartości: zwrot ku temu, co niepoznawalne zmysłowo, sięganie do psychiki ludzkiej, poznawanie ludzkiej natury. Jedną z najważniejszych wartości, jakie przypisywano sztuce modernizmu było uwolnienie się z obowiązków społecznych, sztuka stała się tworem autotelicznym. Artysta pod koniec XIX wieku uważany jest za jednostkę wybitną, która zdolna jest do głębokich przeżyć i wyrasta ponad tłum mieszczaństwa zajmujący się doczesnymi plotkami. Artysta to także dekadent, pogrążony w pesymizmie i szukający ucieczki w nirwanie.
Młoda Polska to epoka, której ramy czasowe są umowę określane na lata ok. 1980-1918. Jest to nazwa wymyślona przez twórców epoki na wzór ówczesnych trendów (np. Młode Niemcy), po raz pierwszy pojawiła się w cyklu artykułów Artura Górskiego publikowanych w krakowskim „Życiu”. Młoda Polska wpisuje się w ramy europejskiego modernizmu, który trwał od drugiej połowy XIX wieku do początków wieku XX. Modernizm z francuskiego znaczy nowoczesny.