U Reymonta indywidualizację widać, np. na poziomie narratora, który wyraźnie różnie się od tego, jak chłopi mówią między sobą, chodzi oczywiście o narratora realistycznego, który posługuje się oficjalną polszczyzną, a także o tego, który nadaje fragmentom młodopolskiego kunsztu poetyckiego.
W Weselu wyróżnić możemy indywidualizację między chłopstwem (gwara małopolska) a inteligencją (mowa oficjalna). Wśród inteligencji zwrócić można uwagę na Pana Młodego, który mówi językiem poetyckim czy na Poetę posługującego się mową wzorowaną na poetę wyklętego. Poetyckim językiem mówi również Rachela.
Młoda Polska to epoka, której ramy czasowe są umowę określane na lata ok. 1980-1918. Jest to nazwa wymyślona przez twórców epoki na wzór ówczesnych trendów (np. Młode Niemcy), po raz pierwszy pojawiła się w cyklu artykułów Artura Górskiego publikowanych w krakowskim „Życiu”. Młoda Polska wpisuje się w ramy europejskiego modernizmu, który trwał od drugiej połowy XIX wieku do początków wieku XX. Modernizm z francuskiego znaczy nowoczesny.