Cechy stylu typowego dla Młodej Polski: Młoda Polska to czas, kiedy odżywa poezja i dramat, w których wyrazić można wewnętrzne przeżycia bohaterów. Konteksty dla epoki stanowią dekadentyzm, franciszkanizm, symbolizm, ekspresjonizm i impresjonizm. Konteksty filozoficzne to schopenhaueryzm, nietscheanizm, bergsonizm. Ważną inspirację stanowi filozofia i religia Wschodu, m. in. buddyzm, wątek, który często pojawia w literaturze to ucieczka do nirwany. Poruszanymi tematami stał się artysta, melancholia, miasto, przestrzeń natury, w Polsce popularnym tematem stają się pejzaże, szczególnie tatrzańskie krajobrazy. Twórcy stosują impresjonistyczne obrazowanie, synestezję, personifikację elementów natury, oniryzm. Przykładowi twórcy to: Charles Baudelaire (Spleen), Paul Verlaine (Sztuka poetycka), Leopold Staff (Deszcz jesienny), Jan Kasprowicz (Księga ubogich), Kazimierz Przerwa-Tetmajer (Lubię, kiedy kobieta), Stanisław Wyspiański (Wesele).
Jednym twórców młodopolskich jest Leopold Staff, którego styl charakteryzuje się w okresie zwrotu ku klasycyzmowi zachowaniem umiaru i harmonii, dążenie do ocalenia sumienia poprzez poezję, zwrot ku wątkom antycznym, mitologicznym, ideałowi kalokagatii.
Młoda Polska to epoka, której ramy czasowe są umowę określane na lata ok. 1980-1918. Jest to nazwa wymyślona przez twórców epoki na wzór ówczesnych trendów (np. Młode Niemcy), po raz pierwszy pojawiła się w cyklu artykułów Artura Górskiego publikowanych w krakowskim „Życiu”. Młoda Polska wpisuje się w ramy europejskiego modernizmu, który trwał od drugiej połowy XIX wieku do początków wieku XX. Modernizm z francuskiego znaczy nowoczesny.