Impresjonizm to kierunek w malarstwie drugiej połowy XIX wieku, jego nazwa pochodzi od Claude’a Moneta, który zatytułował swój obraz Impresja, wschód słońca. Głównym celem impresjonistów stało się subiektywne przekazanie rzeczywistości, oparte na odbieranym wrażeniu, na zmienności barw, grze świateł. Nurt pojawił się także w literaturze, a wziął się z inspiracji dokonaniami malarskimi. Impresjonistyczne utwory literackie kładły nacisk na opisywanie wrażeń i doznań, rezygnując z realistycznego opisu rzeczywistości.
Symbolizm to kierunek w sztuce i literaturze europejskiej przełomu XIX i XX wieku, który zakładał, że do tego, co nieuchwytne i niewyrażalne można dotrzeć za pomocą symbolu. Symbol rozumiany był jako wieloznaczny obraz, który sugeruje znaczenie odbiorcy i otwiera przed nim sieć skojarzeń.
Ekspresjonizm rozwinął się na początku XX wieku, jego program został sformułowany później (1918 r.) natomiast już młodopolscy artyści wykazywali tendencje charakterystyczne dla tego kierunku. Celem sztuki było wyrażenie świata wewnętrznego, służyły temu następujące środki: wyraziste kolory, deformacja, kontrasty, uproszczona forma. Świat wewnętrzy ekspresjonistów dotyczył silnie odczuwanych emocji, napięć, zmagań ze światem, przeżyć duchowych, buntu. W literaturze ekspresjonizm przyjął formę zerwania z konwencją, stosowaniem kontrastów, symboli, słownictwa nacechowanego emocjonalnie, słownictwa potocznego, wulgarnego, wykrzyknień, powtórzeń, wyliczeń, hiperboli, oksymoronów.
Młoda Polska to epoka, której ramy czasowe są umowę określane na lata ok. 1980-1918. Jest to nazwa wymyślona przez twórców epoki na wzór ówczesnych trendów (np. Młode Niemcy), po raz pierwszy pojawiła się w cyklu artykułów Artura Górskiego publikowanych w krakowskim „Życiu”. Młoda Polska wpisuje się w ramy europejskiego modernizmu, który trwał od drugiej połowy XIX wieku do początków wieku XX. Modernizm z francuskiego znaczy nowoczesny.