W powieści występują różne typy narracji – na podstawie klasyfikacji Kazimierza Wyki możemy wyróżnić trzech narratorów:
1. realistyczny obserwator – narrator trzecioosobowy, wszechwiedzący, zachowany jest dystans wobec opisywanego świata. Narrator ten szczegółowo opisuje miejsca i postaci, rezygnuje z elementów gwarowych.
2. Wsiowy gadacz – narrator ten mówi językiem mówionym, stylizowanym na gwarę, w którym znajdziemy wyliczenia, powtórzenia, długie zdania współrzędnie złożone. W języku występują sformułowania z języka ludowego.
3. Stylizator młodopolski – narrator stosuje typ opisu typowy dla prozy młodopolskiej, korzysta z modernistycznych estetyk: impresjonizmu i symbolizmu. Mówi językiem metaforycznym, ozdobnym, poetyckim.
Młoda Polska to epoka, której ramy czasowe są umowę określane na lata ok. 1980-1918. Jest to nazwa wymyślona przez twórców epoki na wzór ówczesnych trendów (np. Młode Niemcy), po raz pierwszy pojawiła się w cyklu artykułów Artura Górskiego publikowanych w krakowskim „Życiu”. Młoda Polska wpisuje się w ramy europejskiego modernizmu, który trwał od drugiej połowy XIX wieku do początków wieku XX. Modernizm z francuskiego znaczy nowoczesny.