O związkach Młodej Polski z romantyzmem świadczy inna nazwa tej epoki – „neoromantyzm”. Tradycje romantyczną widać w następujących elementach:
- bunt młodych przeciwko starym (moderniści przeciw pozytywistom, co widoczne jest w publicystyce m.in. Zenona Przesmyckiego);
- artysta młodopolski przypomina wieszcza romantycznego, stoi ponad prawem, ponad życiem, jest bardziej wrażliwy, widzi więcej (Confiteor Stanisława Przybyszewskiego);
- poeta przeciwstawia się Bogu (Konrad w III części Dziadów, Hymny Kasprowicza);
- inspiracja dramatem romantycznym, synkretyzm dzieła (Wesele Stanisława Wyspiańskiego);
- inspiracja ludowością;
- wprowadzenie duchów do dramatu (Stanisław Wyspiański).
Młoda Polska to epoka, której ramy czasowe są umowę określane na lata ok. 1980-1918. Jest to nazwa wymyślona przez twórców epoki na wzór ówczesnych trendów (np. Młode Niemcy), po raz pierwszy pojawiła się w cyklu artykułów Artura Górskiego publikowanych w krakowskim „Życiu”. Młoda Polska wpisuje się w ramy europejskiego modernizmu, który trwał od drugiej połowy XIX wieku do początków wieku XX. Modernizm z francuskiego znaczy nowoczesny.