Zarówno we Włoszech, Niemczech oraz ZSRR panował system monopartyjny (bolszewicy, naziści oraz faszyści sprawowali władzę absolutną), obecny był kult charyzmatycznego wodza (Lenin oraz Stalin, Mussolini, Hitler), odrzucono demokrację (władzę sprawowała dana partia), formalnie rozdzielono władze partyjne od państwowych (w rzeczywistości partie i jej członkowie sprawowali pełnię władzy), stosowano terror, podporządkowano państwu całą gospodarkę, walczono z wyznawcami innych ideologii i światopoglądów (Żydzi, duchowni, obcokrajowcy itd.), sprawowano totalną kontrolę nad społeczeństwem (wszechobecna propaganda oraz indoktrynacja obywateli), można było czynić „tylko to, co jest dozwolone” (wszystkie trzy państwa regulowały co dokładnie wolno czynić ich obywatelom), oczekiwano bezgranicznego poparcia ze strony obywateli (oraz karano nieposłusznych, np. zsyłając ich do obozów w Niemczech i ZSRR), definiowano wroga, przeciwko któremu państwo musiało się zjednoczyć (Żydzi, kapitaliści, burżuazja, kosmopolici) oraz wszystkie wymienione państwa prowadziły ekspansywną politykę (najeżdżanie sąsiadów, wypowiadanie wojen z zaskoczenia, intrygi wymierzone w inne państwa). Niemcy i Włosi byli jednakże przeciwni komunistom, co wydaje się najpoważniejszą różnicą pomiędzy powyższymi reżimami totalitarnymi.
Wszystkie ruchy polityczne, wymienione powyżej, korzystały z haseł populistycznych oraz podsycali niezadowolenie społeczne, ukrywając zarazem swoje prawdziwe zamiary polityczne, które chcieli zacząć realizować po przejęciu władzy.