Przykładowe rozwiązanie:
Nowożytna świadomość narodowa wśród Polaków zaczęła tworzyć się na przełomie XVIII i XIX wieku, jednakże była ona skutkiem procesu, którego początków dopatrywać się można już w czasach Piastów. Polaków łączyła już wtedy wspólna kultura, system wartości, język oraz historia, jednakże przez bardzo długi czas za „właściwych Polaków” uważano jedynie szlachtę.
Poprzez włączenie do narodu polskiego również przedstawicieli mieszczaństwa i chłopstwa, Polacy zrobili pierwszy krok w celu utworzenia silnego, nowoczesnego narodu polskiego. Następnie Polacy przetrwali 123 lata niewoli, podtrzymując swoje nadzieje kulturą, opowieściami oraz tradycją polską. W 1918 roku odrodzona Rzeczpospolita składała się z ludzi, którym nigdy nie przyszło żyć w wolnej Ojczyźnie, lecz wojna z bolszewicką Rosją przypieczętowała więzi i poczucie jedności z narodem. Choć wciąż wystawiana na próby (jak np. II wojna światowa czy okres PRL), Polska w XX wieku dysponowała już swoim własnym, jednolitym i silnym narodem.
W Polsce chłopi bardzo długo nie byli uważani za Polaków, a także sami nie czuli przynależności do narodu polskiego, szczególnie w okresie feudalizmu. Wielu chłopów oraz mieszczan wyzyskiwano oraz zaniedbywano prawnie, przez co te grupy społeczne przez wielu historyków nazywane były "niewolnikami feudalnymi”. Dopiero tzw. „uwłaszczenie” nadawało im realne prawa, takie jak chociażby prawo do posiadania ziemi czy zniesienie obciążeń feudalnych (pańszczyzny, poddaństwa itd.).
Zaborcy starali się traktować dobrze polskich chłopów (np. przyznając im dodatkowe prawa czy zakazując ich bicia przez właścicieli ziemskich), tak aby nie pragnęli oni przyłączyć się do organizowanych na ziemiach polskich powstań zbrojnych. Niechęć chłopów do Polaków doprowadził m.in. do rzezi galicyjskiej, podczas której chłopstwo dokonało pogromu na polskiej ludności ziemiańskiej. Dopiero Konstytucja marcowa z 1921 roku całkowicie zniosła uprzywilejowaną pozycję szlachty na ziemiach polskich.