Zarówno we Włoszech, Niemczech oraz ZSRR panował system monopartyjny (bolszewicy, naziści oraz faszyści sprawowali władzę absolutną), obecny był kult charyzmatycznego wodza (Lenin oraz Stalin, Mussolini, Hitler), odrzucono demokrację (władzę sprawowała dana partia), formalnie rozdzielono władze partyjne od państwowych (w rzeczywistości partie i jej członkowie sprawowali pełnię władzy), stosowano terror, podporządkowano państwu całą gospodarkę, walczono z wyznawcami innych ideologii i światopoglądów (Żydzi, duchowni, obcokrajowcy itd.).
W wyżej wymienionych krajach sprawowano totalną kontrolę nad społeczeństwem (wszechobecna propaganda oraz indoktrynacja obywateli), przez co można było czynić „tylko to, co jest dozwolone” (wszystkie trzy państwa regulowały co dokładnie wolno czynić ich obywatelom), oczekiwano bezgranicznego poparcia ze strony obywateli (oraz karano nieposłusznych, np. zsyłając ich do obozów w Niemczech i ZSRR), definiowano wroga, przeciwko któremu państwo musiało się zjednoczyć (Żydzi, kapitaliści, burżuazja, kosmopolici).
Wszystkie wymienione państwa prowadziły ponadto agresywną, ekspansywną politykę (najeżdżały sąsiadów, wypowiadały wojny z zaskoczenia, knuły intrygi wymierzane w inne państwa).
Wszystkie ruchy polityczne, wymienione powyżej, korzystały z haseł populistycznych oraz podsycali niezadowolenie społeczne, ukrywając zarazem swoje prawdziwe zamiary polityczne, które chcieli zacząć realizować po przejęciu władzy.