Stanisław August stał na czele stronnictwa dworskiego, które początkowo posiadało większość w sejmie. Z czasem jednak stronnictwo utraciło ją, a to na skutek prorosyjskiej orientacji Stanisława Augusta – większość sejmu w tamtym czasie przybrało orientację propruską. Stanisław August brał jednak dalej czynny udział w pracach sejmu, co zostało docenione przez posłów – jego autorytet wzrósł zwłaszcza wtedy, kiedy jego zastrzeżenia co do sojuszu z Prusami okazały się słuszne.
Prusy w 1790 r. w zamian za sojusz domagały się Gdańska i Torunia, czemu sejm zdecydowanie się sprzeciwił.