Ostatni wers utworu może sugerować odbiorcy, że ma cieszyć się tym, co przyniesie mu życie. Został zakończony wielokropkiem, ponieważ ten wers może odnosić się do osobistych życzeń odbiorcy i każdy może zinterpretować go na inny sposób.
Autor użył wielokropka, czyli znaku interpunkcyjnego, który możne oznaczać pewne niedomówienie, tajemnicę czy otwartość interpretacyjną. Dzięki temu każda osoba może na swój sposób utożsamiać się z treścią utworu Tuwima.
Julian Tuwim (1894 – 1953) był polskim poetą żydowskiego pochodzenia, który należał do grupy poetyckiej „Skamander”. Wśród Skamandrytów byli również: Antoni Słonimski, Kazimierz Wierzyński, Jarosław Iwaszkiewicz, Jan Lechoń. Ważną częścią jego artystycznego życia była również działalność kabaretowa i satyryczna. Ponadto pracował jako tłumacz z kilku języków – łaciny, niemieckiego, rosyjskiego czy francuskiego. Dla Tuwima klasycyzm to „ład, który wychodzi z chaosu”.