Ustrój napoleońskiej Francji opierał się na szeregu zasad, które zostały wprowadzone przez Napoleona Bonaparte po objęciu przez niego władz jako Pierwszy Konsul Francji, a później – cesarz. Pomimo pozorów republikańskiego ustroju, cała władza była skoncentrowana w rękach jednej osoby – Napoleona, który przeprowadził kodyfikację prawa wprowadzając Kodeks Cywilny Napoleona. W ten sposób znormalizował i usystematyzował prawa cywilne we Francji i państwach od niej zależnych. Kodeks ten miał na celu stworzenie jednolitego i spójnego systemu prawno-cywilnego, który dał początek wielu dzisiejszym systemom prawnym.
Napoleon dążył do centralizacji władzy, eliminując jej przestarzałe feudalne struktury. Podzielił Francję na departamenty, a władzę lokalną przekazał urzędnikom mianowanym przez samego siebie. Wprowadził system służby państwowej oparty na zasługach, w którym awanse i pozycje w administracji publicznej były przyznawane na podstawie kompetencji i osiągnięć, a nie na podstawie dziedziczenia czy pochodzenia społecznego. Bonaparte kontrolował prasę i wykorzystywał ją jako narzędzie propagandy, aby kształtować opinię publiczną i promować swoją władzę. Cenzura była stosowana w celu kontrolowania informacji i utrzymania stabilności politycznej.
Napoleon prowadził agresywną politykę ekspansji terytorialnej, tworząc tzw. Wielką Armię i podbijając większość Europy. Tworzył sojusze i narzucał swoje rządy na podbitych terytoriach. Stawiał duży nacisk na modernizację kraju i rozwój infrastruktury, w tym budowę dróg, mostów, szkół i instytucji publicznych. Dążył do poprawy gospodarki, handlu i warunków życia obywateli.
Ustrój napoleoński charakteryzował się silnym autorytaryzmem i centralizacją władzy, równocześnie wprowadzeniem reform, które miały na celu zmodernizowanie kraju i stworzenie bardziej spójnego systemu prawnego.