Polityka cesarza Napoleona Bonaparte wobec sprawy polskiej była złożona i ewoluowała wraz z czasem. Na początku swojej kariery wykazywał sympatię i zainteresowanie dla sprawy polskiej, wykorzystując ją jako narzędzie w swojej walce z mocarstwami europejskimi. W 1807 roku, po zwycięstwie w wojnie z Prusami i Rosją, utworzone zostało Księstwo Warszawskie będące protektoratem Francji. Choć miało ono pewną autonomię, faktyczną władzę sprawował Bonaparte, który prowadził wiele reform i nowoczesnych instytucji, mających na celu modernizację państwa i podniesienie poziomu życia.
W latach 1809-1812 cesarz Francuzów podjął próby rozbudowy Księstwa Warszawskiego poprzez włączenie do niego kolejnych terytoriów, w tym części zaboru austriackiego. To wywołało obawy innych mocarstw, które nie zgadzały się na wzrost wpływu Francji w regionie. Jednak w miarę jak Europa kontynentalna zaczęła się buntować przeciwko ekspansji Napoleona, a Rosja zerwała z nim sojusz, sytuacja Księstwa zaczęła się zmieniać.
W 1812 roku Bonaparte podjął decyzję o inwazji na Rosję, która zakończyła się wielką klęską i panicznym, chaotycznym odwrotem zdziesiątkowanej Wielkiej Armii Napoleona. W 1813 roku, w wyniku porażki w bitwie narodów pod Lipskiem, Księstwo Warszawskie zostało rozwiązane. W 1815 roku, na Kongresie Wiedeńskim, tereny polskie zostały podzielone między Rosję, Prusy i Austrię. Pomimo prób ożywienia sprawy polskiej w czasie powstań narodowych w XIX wieku, sytuacja Polski jako niepodległego państwa nie została przywrócona aż do 1918 roku.
Podczas pobytu Napoleona w Polsce, jego obecność i działania wywarły duże wrażenie na polskim społeczeństwie. Polacy żywili nadzieje na odzyskanie niepodległości i przywrócenie państwa polskiego. Napoleon był uważany za wcielenie ideałów rewolucji francuskiej, które obiecywały równość, wolność i braterstwo.