Stosunek Napoleona do dziedzictwa rewolucji francuskiej był złożony i ewoluował wraz z jego własnymi ambicjami i politycznymi celami. Na początku swojej kariery Bonaparte wykorzystał idee i wartości rewolucji francuskiej, takie jak równość, wolność i sprawiedliwość, aby zdobyć poparcie społeczne i legitymizować swoją władzę. Uważał się za kontynuatora rewolucyjnych idei i przekonany był, że jest on tym, który przywróci porządek i stabilność po chaosie rewolucyjnym.
Jednak w miarę jak Napoleon zdobywał władzę i stawał się coraz bardziej autokratycznym wodzem, jego stosunek do dziedzictwa rewolucji zaczął się zmieniać - zrezygnował z idei republikańskich i zamiast tego ogłosił się cesarzem. Bonaparte bardziej interesowało utrzymanie własnej władzy i rozszerzanie wpływów Francji na arenie międzynarodowej niż dążenie do realizacji idei rewolucji. Wprowadził on również liczne reformy prawne i administracyjne, które miały na celu uporządkowanie państwa i przywrócenie stabilności, jednak wiele z tych reform było opartych na centralizacji władzy i ograniczaniu wolności jednostki.
Mimo to, jego rządy i działania wpłynęły na przekształcenie Europy i rozprzestrzenienie rewolucyjnych idei, które miały trwały wpływ na systemy prawne wielu państw europejskich, czego koronnym dowodem jest rozpowszechniany Kodeks Napoleona, który zawierał kodyfikację praw spisanych w duchu oświecenia. Zrezygnował również z kar cielesnych w szkołach i wojsku, zniósł podziały stanowe, dążył do upowszechnienia oświaty i prasy. Można powiedzieć, że wykorzystywał dziedzictwo rewolucji do budowania monarchii oświeconej.
Napoleon przyczynił się do modernizacji administracji, szkolnictwa, infrastruktury, handlu i przemysłu we Francji i w innych krajach pod jego wpływem. Jego reformy miały na celu zwiększenie efektywności i centralizacji władzy, a także rozwój gospodarczy.