Legiony Polskie we Włoszech zostały utworzone w 1797 roku w wyniku porozumienia między generałem Janem Henrykiem Dąbrowskim a generałem francuskim Napoleonem Bonaparte. Do utworzenia Legionów doszło w kontekście walk polsko-austriackich i rosnącego wpływu rewolucyjnej Francji w Europie. Dąbrowski, który był oficerem w armii polskiej, zdecydował się na współpracę z Napoleonem, widząc w nim szansę na odbudowę polskiej państwowości.
Legiony Polskie we Włoszech składały się z ochotników z różnych regionów kraju. Ich głównym celem było uczestnictwo w walkach na rzecz rewolucyjnej Francji, które miały przyczynić się do przywrócenia niepodległości ich ojczyźnie. W trakcie swojego istnienia wzięły udział w wielu bitwach i kampaniach napoleońskich w całej Europie, towarzysząc cesarzowi do jego ostatnich dni. Walczyły dzielnie i zdobyły uznanie ze strony francuskich dowódców, a Dąbrowski, jako główny dowódca, cieszył się powszechnym szacunkiem i uznaniem.
Jednak oczekiwania dowódców tego ugrupowania, a zwłaszcza dążenie do przywrócenia niepodległej Polski, nie zostały w pełni spełnione. Mimo obietnic i nadziei, jakie towarzyszyły utworzeniu Legionów, sytuacja międzynarodowa i interesy mocarstw nie pozwoliły na odtworzenie Rzeczypospolitej. Jednakże, udział polskich żołnierzy miał istotne znaczenie dla utrzymania polskiego ducha patriotycznego, rozwijania umiejętności wojskowych i promowania idei niepodległościowej.
Po rozwiązaniu Legionów w 1807 roku, wielu żołnierzy polskich kontynuowało służbę w innych formacjach, takich jak Pułk Strzelców Konnych, Legia Nadwiślańska czy Polska Gwardia Cesarska. Odtąd polscy żołnierze uczestniczyli w licznych kampaniach Napoleona w różnych częściach Europy, włączając w to m.in. walki w Hiszpanii, Niemczech, Rosji i innych regionach. Legiony Polskie we Włoszech odegrały zatem ważną rolę w kształtowaniu polskiego dziedzictwa wojskowego i patriotycznego, które przetrwało w kolejnych pokoleniach.