Traktat w Buczaczu, podpisany w 1672 roku pomiędzy Rzecząpospolitą a Imperium Osmańskim, był uważany przez polską szlachtę za upokarzający, ponieważ był wynikiem klęski militarnej Rzeczypospolitej w wojnie polsko-tureckiej. Było to trudne do zaakceptowania dla szlachty, która opierała swą tożsamość na zasadach sarmatyzmui kultu zwycięstwa. Dążyła do utrzymania potęgi i prestiżu państwa, w którym odgrywała najważniejszą rolę. Klęska militarna i utrata terenów były postrzegane jako naruszenie honoru i godności obywateliRzeczypospolitej.
Traktat w Buczaczu narzucił Rzeczypospolitej wiele ustępstw terytorialnych: straciła znaczne obszary na wschodzie, w tym częśćUkrainy. Utrata tych ziem była bolesna, zarówno ekonomicznie, jak i politycznie, stanowiła poważne osłabienie państwa, które czerpało z tamtych regionów zyski związane z uprawą zboża.
Porozumienie to wymusiło na Rzeczypospolitej płacenie trybutu Imperium Osmańskiemu. To naruszało niezależność i suwerenność państwa, co było nie do przyjęcia dla dumnej szlachty. Te czynniki sprawiły, że polska szlachta uznawała traktat w Buczaczu za upokarzający. Był on symbolem klęski, utraty terytoriów i naruszenia suwerenności państwa.
Traktat w Buczaczu był jednym z wielu wydarzeń, które świadczyły o osłabieniu Rzeczypospolitej w XVII wieku. Był to okres, w którym państwo polsko-litewskie przeżywało trudności związane z wewnętrznymi konfliktami, kryzysem politycznym i gospodarczym oraz zagrożeniami ze strony sąsiadów. Traktat w Buczaczu stał się symbolem tych trudności, był często przywoływany jako przykład upadku i utraty wpływów Rzeczypospolitej.