Po śmierci Jana II Kazimierza w 1672 roku Rzeczpospolita popadła w bezkrólewie, co spowodowało kryzys polityczny i destabilizację wewnętrzną. Brak stabilnego przywództwa osłabił państwo i utrudnił podjęcie jednolitych decyzji w sprawach zagranicznych.
Polska borykała się także z trudnościami finansowymi, które miały wpływ na stan armii i zdolność do prowadzenia wojny. Wojsko było nieopłacane, co prowadziło do demoralizacji i dezercji żołnierzy.
Brak środków finansowych na utrzymanie wojska i opóźnienia w wypłacie żołdu wpłynęły negatywnie na morale i gotowość bojową polskich sił opartych na pospolitym ruszeniu.
Rzeczpospolita była dotknięta kryzysem politycznym wywołanym konfliktami między różnymi frakcjami szlacheckimi walczącymi o wpływy. Wewnętrzne podziały osłabiły jedność państwa i utrudniały podejmowanie skutecznych decyzji w celu przeciwdziałania zagrożeniom zewnętrznym, które wynikały z działań Imperium Osmańskie dążącego do ekspansji terytorialnej.
Decydującą rolę w odparciu inwazji tureckiej odegrał hetman polny koronny Jan III Sobieski. Sobieski dowodził wojskami polskimi w bitwie pod Chocimiem, która miała miejsce w 1673 roku. Podczas niej, polska armia odniosła wielkie zwycięstwo, co wstrzymało postępy tureckiej ekspansji w Europie Środkowej. Jan III Sobieski stał się później królem Polski i słynnym dowódcą, zwłaszcza za sprawą swojego udziału w bitwie pod Wiedniem w 1683 roku, gdzie odniósł spektakularne zwycięstwo nad Imperium Osmańskim.