Konflikty wewnętrzne i kryzys państwa miały znaczny negatywny wpływ na zdolności obronne Rzeczypospolitej w XVII wieku. Prowadziły one do braku jedności i trudności w podejmowaniu wspólnych działań. Decyzje dotyczące obrony państwa często były blokowane przez stronnictwa szlacheckie, które kierowały się prywatnymi interesami, co osłabiało zdolność Rzeczypospolitej do skutecznego organizowania obrony i podejmowania szybkich decyzji w sytuacjach kryzysowych.
Częste zmiany władzy i niewydolność systemu rządowego działały destruktywnie na stabilność polityczną Rzeczypospolitej. Zamiast skupiać się na wzmocnieniu obronności kraju, szlachta często angażowała się w walki o wpływy, co prowadziło do dezintegracji państwa.
Państwo polsko-litewskie w XVII wieku borykało się z kryzysem ekonomicznym, który wynikał z wojen, nadużyć administracyjnych i źle zorganizowanego systemu podatkowego. Brak wystarczających środków finansowych na utrzymanie regularnej armii, zapewnienie odpowiedniego uzbrojenia i zaopatrzenia wojskowego poważnie ograniczał zdolności obronne kraju.
Sąsiadujące mocarstwa, takie jak Rosja i Szwecja, wykorzystywały słabość Rzeczypospolitej do swoich własnych celów. Dzięki wielkim kapitałom i środkom finansowym mogli korumpować polską szlachtę, by ta realizowała ich politykę w Rzeczypospolitej. Kraj, który nie mógł wprowadzić niezbędnych zmian, szybko stał się ofiarą drapieżnych sąsiadów.
Konflikty wewnętrzne i kryzys państwa prowadziły do dezintegracji Rzeczypospolitej, rozproszenia zasobów, braku stabilności politycznej i ekonomicznej oraz trudności w skutecznej organizacji obrony.