W sierpniu 1655 roku wojska szwedzkie pod dowództwem Karola X Gustawa wkroczyły do Krakowa, co było poważnym ciosem wymierzonym w suwerenność narodu polskiego. Utrata dawnej stolicy, symbolu władzy królewskiej, najstarszego ośrodka akademickiego Rzeczypospolitej uważana była za omen zapowiadający upadek państwa.
Jednakw listopadzie 1655 roku wojska szwedzkie otoczyły sanktuarium na Jasnej Górze, będące jednym z najważniejszych miejsc kultu religijnego w Polsce. Mimo długotrwałego oblężenia, które trwało aż do grudnia tego roku, klasztor nie został zdobyty, co miało duże znaczenie dla morale polskiego społeczeństwa, dając mu nadzieję na odniesienie zwycięstwa.
Płomień nadziei został ugaszony w październiku 1655 roku, kiedy to miała miejsce bitwa pod Wojniczem, w której wojska polsko-litewskie pod dowództwem hetmana Stanisława Lanckorońskiego poniosły olbrzymią, druzgocącą klęskę z rąk Szwedów. Znaczna część polskiej armii rozpierzchła się lub przeszła na stronę najeźdźcy.
W lutym 1656 roku podpisano traktat w Radnot, w którym Karol X Gustaw wraz z innymi władcami państw Europejskich ustalał warunki rozbiorów Rzeczypospolitej w zamian za ich pomoc w działaniach wojennych. Zaangażowanie pozostałych państw europejskich przekreślało szanse Polski na zwycięstwo.
Podczas oblężenia Jasnej Góry, obrońcy klasztoru stawiali zacięty opór wojskom szwedzkim. Szczególnie znanym bohaterem tych wydarzeń był ojciec Augustyn Kordecki, przeor klasztoru, który zdobył sławę dzięki swojej mądrości i odwadze. Dzięki wytrwałej obronie klasztoru Jasna Góra stała się symbolem polskiego oporu w obliczu szwedzkiej inwazji i wzbudziła podziw wśród mieszkańców kraju.