W 2. połowie XVII wieku Rzeczpospolita Polska przeżywała poważny kryzys demokracji szlacheckiej, który był związany ze stopniowo ograniczaną władzą króla przez coraz silniejszą szlachtę i magnaterię. Monarchia traciła kontrolę nad decyzjami państwowymi, a szlachta stawała się bardziej niezależna. To utrudniło podejmowanie skutecznych działań na rzecz reform i rozwiązywania problemów niepokojących państwo. Blokady sejmowe, veto poszczególnych szlachciców i brak zgody na niezbędne zmiany ograniczały możliwości modernizacji państwa i przystosowania go do nowych wyzwań.
Wewnętrzne podziały objawiające się zwłaszcza rokoszami wymierzonymi w króla i rojalistów, pogłębiały kryzys. Walki frakcyjne, konflikty i polaryzacja społeczeństwa sprawiały, że Rzeczpospolita zmagała się z trudnościami gospodarczymi, które prowadziły do kryzysu finansowego.
Wielkie mocarstwa europejskie, takie jak Turcja, Szwecja i Rosja, wykorzystywały słabość Rzeczypospolitej i angażowały się w jej wewnętrzne sprawy. Działania te spustoszyły kraj i przyczyniły się do spadku dochodów państwa. Brak stabilności ekonomicznej utrudniał finansowanie armii, utrzymanie administracji i realizację inwestycji w rozwój.
Wszystkie te czynniki doprowadziły do załamania demokracji szlacheckiej w Rzeczypospolitej w 2. połowie XVII wieku. Mocno osłabiona władza centralna, rosnące podziały wewnątrz szlachty i kryzys gospodarczy przyczyniły się do destabilizacji państwa i utrudniły podejmowanie skutecznych działań na rzecz jego odbudowy i reform.