Pospolite ruszenie umożliwiało stosunkowo szybkie zorganizowanie dużych sił zbrojnych. Szlachta była gotowa stawić się pod bronią w wyznaczonym przez sejm oraz króla miejscu i czasie, co pozwalało reagować na zagrożenia. Pospolite ruszenie składało się z wielu indywidualnych oddziałów, z których każdy miał swoje własne chorągwie i oficerów. Koordynacja działań na szczeblu taktycznym mogła być trudna, a decyzje podejmowane przez poszczególnych dowódców mogły być sprzeczne i chaotyczne. Dodatkowo armia ta była niestała, podatna na zawahania się, upadek morale i zanik chęci do walki. W tekście zauważyć można wzmiankę, że szlachta rozpierzchła się tuż po zwycięskiej bitwie, gdyż wzywały ich obowiązki rolne. Należało prędko zakończyć konflikt, gdyż w innym wypadku Rzeczypospolita nie mogłaby prowadzić działań militarnych.
Pospolite ruszenie szlachty umożliwiało Rzeczypospolitej mobilizację dużych sił zbrojnych w krótkim czasie, ale wiązało się również z pewnymi ograniczeniami i trudnościami. Brak profesjonalizmu, trudności w dowodzeniu i krótki czas służby były czynnikami, które mogły wpływać na zdolności obronne państwa.