Kompanie dragońskie i piesze — wojskowe oddziały, zarówno konne (dragońskie), jak i piesze, które nosiły opuszczone w dół sztandary i broń palną.
Procesje miejskie, kościelne i cerkiewne — uroczyste przemarsze, które odbywały się z udziałem szlachty, mieszkańców miast, duchowieństwa i wiernych.
Konie – wierzchowce, które były prowadzone w procesji. Ozdobiono je w różne kosztowne stroje i elementy dekoracyjne.
Wóz z trumną — wóz zaprzężony w sześć koni, który ciągnęły trumnę zmarłego hetmana. Wóz był pokryty aksamitem karmazynowym, ozdobiony złocistymi ćwiekami, krzyżem i herbami.
Insygnia żołnierskie i hetmańskie — na trumnie umieszczono buławę, szablę, karwasze i szyszak, wszystkie ozdobione klejnotami.
Słudzy — około czterdziestu sług, ubranych w aksamitne kapy karmazynowe, trzymających całun i świece.
Znak hetmański — magierka z białymi strusimi piórami na drzewcu, symbolizująca rangę hetmana.
Sarmaci uważali się za potomków starożytnych Scytów, plemienia koczowniczego zamieszkującego tereny dzisiejszej Europy Wschodniej i Azji Środkowej. Ta mitologiczna geneza dawała im powód do odczuwania dumy i poczucia własnej wyjątkowości w skali całej Europy.