Wojny z Turcją były jednym z najważniejszych konfliktów, które dotknęły Rzeczpospolitą w XVI i XVII wieku. Bezpośrednie czynniki, które do nich doprowadziły, obejmowały konflikty terytorialne oraz ambicje imperialne obu stron. Rzeczpospolita zawsze miała swoje oczy skierowane na wschód, skupiając się Ukrainie, Mołdawii i Wołoszczyźnie, znajdujących się na granicy z państwem osmańskimi, co budziło nieustanne napięcie i konflikty o kontrolę nad nimi.
Do czynników pośrednich należało współzawodnictwo. Rzeczpospolita była państwem katolickim, podczas gdy w Imperium Osmańskie dominował islam – heretycki, w postrzeganiu papiestwa. Ponadto wewnętrzne podziały polityczne i słabość władzy centralnej w Polsce tworzyły sytuację, w której Turcy mogli wprowadzić swoje wpływy i wykorzystać je do własnych celów.
Bilans wojen z Turcją był skomplikowany. Rzeczpospolita odniosła zarówno sukcesy, jak i porażki w konfrontacjach z Imperium Osmańskim. Przede wszystkim straciła znaczne obszary położone na południowo-wschodnich rubieżach, w tym część Ukrainy, Mołdawię i Wołoszczyznę. Wojny z Turcją miały również konsekwencje polityczne. Rzeczpospolita była zmuszona zawrzeć niekorzystne dla siebie traktaty pokojowe, które ograniczały jej wpływy i pozycję w regionie. W ich wyniku wzrosło także znaczenie Rosji i Austrii, które korzystały z osłabienia Rzeczypospolitej w starciu z Imperium Osmańskim, w celu poszerzenia swoich terytoriów.
W 1672 roku imperium osmańskie ponownie zaatakowało Kamieniec Podolski, co doprowadziło do długotrwałego oblężenia. Polacy bronili się zaciekle, ale po dwóch tygodniach musieli się poddać.