W bitwie pod Wiedniem wojska polskie, pod dowództwem króla Jana III Sobieskiego, stanowiły część koalicji antytureckiej, która stawiła opór Imperium Osmańskiemu. Oddziały sprzymierzone były rozmieszczeni w okolicy Lasu Wiedeńskiego, na północ od miasta. Sobieski wykorzystał ukształtowanie terenu oraz zalesienie, by niepostrzeżenie zająć korzystne pozycje umożliwiające przeprowadzenie druzgocącej szarży kawaleryjskiej.
Główne siły polskie skoncentrowały się na Wzgórzu Kahlenberg na północny-zachód od Wiednia. Tam Jan III Sobieski umiejscowił swoje centrum dowodzenia i najlepsze polskie oddziały, w tym husarię. Wojska cesarskie i oddziały niemieckie były rozmieszczone na pobliskich wzgórzachna wschód od pozycji polskich.
Bitwa pod Wiedniem była jednym z największych sukcesów militarnych Jana III Sobieskiego. Jego genialne dowodzenie i odwaga, jaką wykazał podczas bitwy, przysporzyły mu sławę i uznanie na arenie międzynarodowej. Sobieski stał się bohaterem, który odegrał kluczową rolę w zatrzymaniu ekspansji Imperium Osmańskiego i ocaleniu Europy Środkowej przed najeźdźcą.