W XI-XIII w. Kościół podjął reformy, które miały na celu zapobiec zeświecczeniu duchownych (zaczynali oni żyć jak zwykli rycerze i możni) i ich uzależnianiu od panów feudalnych. Duży nacisk zaczęto również kłaść na przestrzeganie celibatu. Wielką rolę w reformowaniu kościoła odegrały zakony. To właśnie pochodzący z nich mnisi byli orędownikami zmian. Same zakony podzieliły się na żebracze, rycerskie i te, które działały zgodnie z regułą św. Benedykta. Uniezależnieniu się od władców świeckich (w szczególności od cesarza), miała służyć reforma gregoriańska i powołanie kolegium kardynałów, którzy mieli odtąd wybierać papieża niezależnie od władzy świeckiej. Doprowadziło to wzrostu autorytetu papieża, co wykorzystał Urban II, ogłaszając I krucjatę.
Zmiany w Kościele były potrzebne wobec coraz częstszego zeświecczenia duchownych i ich uzależnienia od panów feudalnych. Kłopotliwa była również kwestia celibatu, który był w tamtych czasach dobrowolne.