Prawo książęce - określenie zbioru praw, które regulowały relacje pomiędzy osobą władcy a ludnością poddaną i jej majątkiem.
Immunitet - przywilej nadawany przez władcę zasłużonym dla księstwa osobom. Zwalniał ich z części zobowiązań wobec księcia lub pozwalał na samodzielne sądzenie poddanych przez pana feudalnego.
Lokacja - proces zakładania nowych miast i wsi. Władca wystawiał tak zwany akt lokacyjny, który regulował okres wolnizny oraz prawa nowo powstałej osady i jej mieszkańców. Lokacje odbywały się na prawie polskim i niemieckim.
Zasadźca - osoba wyznaczona przez księcia do założenia nowej osady. Zasadźca szukał nowych osadników i odpowiadał za kontakty osadników z władcą. Po wykonanej pracy zostawał sołtysem (we wsi) lub wójtem (w mieście). Cieszył się przy tym licznymi ulgami podatkowymi.
Sołtys - zarządzał wsią w imieniu księcia. Po zbudowaniu nowej wsi zostawał nim zasadźca. Po wykupieniu wsi, sołtysa mogli wybierać mieszkańcy osady.
Wójt - zarządca średniowiecznego miasta. Zostawał nim zasadźca, który zakładał nowe miasto. Później stanowisko wójta stało się obieralne a nie dziedziczne.
Wolnizna - okres trwający od kilku do nawet 25 lat, podczas którego nowa osada była zwolniona z powinności finansowych wobec władcy. Miała na celu przyciągnięcie nowych osadników.
Dziesięcina - podatek płacony w średniowieczu na rzecz duchowieństwa. Jego nazwa wzięła się od stawki podatku (oddawano Kościołowi 10 część dochodów)
Prawo magdeburskie i lubeckie - prawa niemieckie, na których lokowano średniowieczne miasta. To pierwsze stosowane było do miast znajdujących się w głębi lądu, funkcje rynku pełnił usytuowany w centrum miasta plac (np. Kraków), natomiast drugie do miast portowych, gdzie funkcję rynku pełniła długa, szeroka ulica (np. Gdańsk).
Okres rozbicia dzielnicowego różnił się od okresu wczesnopiastowskiego. Występujące w nim procesy zaczęły być coraz bardziej złożone i przyczyniły się do dalszej ewolucji ustroju i systemu gospodarczego Polski.