Prawo książęce określało uprawnienia władcy w stosunku do państwa i poddanych. Państwo pierwszych Piastów było monarchią patrymonialną, a zatem uprawnienia księcia były olbrzymie. Władca mógł rozporządzać całą niezagospodarowaną ziemią na terenie państwa i konfiskować ziemie poddanych. Miał więc zwierzchność nad całym terytorium państwa. Książę posiadał też liczne regale między innymi: górnicze (wszystko co znajdowało się pod ziemią było własnością władcy), wodne (rzeki i jeziora były jego własnością), grodowe (tylko on mógł posiadać grody), handlowe (to on decydował, gdzie i kiedy będą się odbywały targi) oraz mennicze (tylko władca miał prawo do bicia monety). Poza tym władca mógł nakładać na poddanych liczne daniny, oprócz podatków były to np. stróże, czyli obowiązek obrony i opieki nad danym grodem oraz prawo stancji, a więc obowiązek utrzymania podróżującego władcy i jego świty.
Monarchia patrymonialna charakteryzowała się założeniem, że kraj i wszystko w jego obrębie jest własnością księcia, który może rozporządzać państwem według uznania.