W XVII wieku, Rzeczpospolita Obojga Narodów była jednym z najważniejszych i najsilniejszych państw europejskich. Dysponowała znaczącymi siłami zbrojnymi. Jej armia była jedną z największych na kontynencie. Składała się zarówno z regularnych oddziałów wojskowych (autorament zagraniczny), jak i oddziałów pospolitego ruszenia. Wojsko polsko-litewskie miało dobrze rozwiniętą kawalerię i cieszyło się opinią wysoko wykwalifikowanej i skutecznej siły bojowej.
Rzeczpospolita posiadała rozbudowany system fortyfikacji, które miały chronić granice państwa i strefy wpływów, zwłaszcza na wschodzie i południu. Jednak nie wszystkie obszary były równie dobrze umocnione, co stanowiło pewne wyzwanie w przypadku inwazji i wielokrotnie przyczyniło się klęsk. Państwo polsko-litewskie osiągnęło pewne sukcesy militarne w XVII wieku, takie jak zwycięstwo w bitwie pod Kircholmem w 1605 roku nad Szwecją, czy odparcie inwazji tatarskiej w bitwie pod Chocimiem w 1621 roku. Jednak równocześnie Rzeczpospolita doświadczała bolesnych porażek, takich jak niepowodzenia w wojnach z Rosją czy wojnach z Kozakami.
Rzeczpospolita Obojga Narodów była federacją dwóch państw — Polski i Litwy — oraz różnych grup etnicznych i religijnych. Wewnętrzne podziały polityczne, konflikty między szlachtą a monarchią, a także różnice wyznaniowe miały wpływ na jedność państwa i mogły osłabić zdolność do skutecznej obrony granic, co było wyjątkowo niebezpieczne w sytuacji, gdy była otoczona przez silne i ekspansywne mocarstwa, takie jak Rosja, Szwecja i Imperium Osmańskie.
W XVII wieku Rzeczypospolita była jednym z największych państw w Europie. Jej terytorium rozciągało się od Morza Bałtyckiego po Morze Czarne i obejmowało tereny dzisiejszej Polski, Litwy, Białorusi, Ukrainy oraz część Łotwy, Estonii i Rosji. Była to potężna i wpływowa siła polityczna w regionie, co w znacznym stopniu wynikało z jej unikalnego systemu politycznego i militarnego.