Kultura sarmatyzmu, rozwijająca się wśród szlachty Rzeczypospolitej Obojga Narodów w XVI i XVII wieku, cechowała się:
Uwielbieniem szlachetnych wartości, do których należał honor, odwaga, lojalność, duma narodowa, patriotyzm i rycerskość. Sarmaci cenili również wolność osobistą i niezależność.
Romantyzowaniem pochodzenia. Sarmaci, inspirowani legendami o starożytnych plemionach zamieszkujących wschodnie ziemie, wywodzili swoje pochodzenie od Scytów.
Kładzeniem nacisku na bliską więź z końmi i umiejętność jeździectwa, pielęgnowaną od najmłodszych lat. Umiejętności te odnajdywały zastosowanie w praktykowanej przez nich strategii wojskowej opartej na jednostkach kawaleryjskich – w tym husarii.
Naciskiem na umiejętność szermierki i obchodzenia się szablą – orężem mającym wschodnie pochodzenie. Pojedynki szermiercze, turnieje, konkursy, pościgi i gonitwy konne, polowania stanowiły mechanizm kształtowania ich tożsamości.
Uważaniem się za grupę uprzywilejowaną, szlachetną, która wyróżnia się pochodzeniem na tle pozostałych mieszkańców Rzeczypospolitej.
Bogatą, zróżnicowana modąinspirowaną wpływami orientalnymi. Sarmaci często nosili ekstrawaganckie, kolorowe stroje, które były symbolem ich statusu społecznego i wystawnego stylu życia.
Sarmaci uważali się za potomków starożytnych Scytów, plemienia koczowniczego zamieszkującego tereny dzisiejszej Europy Wschodniej i Azji Środkowej. Ta mitologiczna geneza dawała im powód do odczuwania dumy i poczucia własnej wyjątkowości w skali całej Europy.