Podstawa polityki narodowościowej Niemców na terenach okupowanej Polski było likwidowanie narodowości polskiej i innych nacji uważanych przez nich za niższe. Na Wschodzie Europy planowano stworzyć „przestrzeń życiową” dla społeczeństwa niemieckiego, czyli tereny pod osadnictwo aż po Ural. Tereny na wschód zamieszkiwali Słowianie, których Niemcy traktowali jak podludzi, których planowano zgermanizować, wysiedlić lub biologicznie zlikwidować. Przykładem takich potwornych planów jest akcja „Zamość”, w której na terenie Zamojszczyzny wyeksmitowano blisko 110 tys. Polaków z 300 wsi. Wiele z nich zostało zniszczonych, a mieszkańców zamordowano lub wysłano do obozów zakłady.
Polscy nauczyciele, naukowcy, duchowni i intelektualiści byli represjonowani, a wielu z nich aresztowano, a nawet zamordowano, by poważnie osłabić i ostatecznie zniszczyć kulturę polską. Okupacja niemiecka była również okresem zagłady dla wielu grup społecznych, w tym Żydów, których spotkał najtragiczniejszy los podczas II wojny światowej.
Mimo ogromnych trudności i represji, polskie podziemie i ruch oporu kontynuowały walkę przeciwko Hitlerowi i jego polityce, dzięki czemu utrzymywały narodową tożsamość oraz ducha walki.