Przedwojenna Polska, jak i ziemie polskie na przestrzeni wielu stuleci były miejsce dużego skupiska ludności żydowskiej w Europie, co miało swoje początki jeszcze w czasach Kazimierza Wielkiego. Taka sytuacja pokazywała skalę natężenia okropnej sytuacji Żydów na ziemiach polskich w porównaniu do innych krajów europejskich, np. zamykanie w gettach w opłakanych warunkach czy pełna segregacja rasowa. Na zachodzie kontynentu także prześladowano Żydów i poddawano ich represją, lecz po zdobyciu części Polski przez Niemców, możliwe było stworzenie tam odpowiednich warunków pod eksterminacje narodowości, co wspomagała duża jej liczba na polskich terenach okupowanych i ściąganie ich tam z innych stron Europy.
W Polsce Niemcy utworzyli wiele gett żydowskich, takie jak getto warszawskie, getto w Łodzi czy w Krakowie. Te getta były miejscem, gdzie Żydzi byli skoncentrowani przed deportacją do obozów zagłady. Podobne getta istniały w innych krajach, ale ich liczba i skala była mniejsza.