Jan Nowak-Jeziorański jest negatywnie nastawiony do Polski Ludowej. Uważa ją za przerwanie ciągłości państwa, tak jak okres zaborów między I a II RP. Postawa ta może wynikać z przeświadczenia, że władza Polski Ludowej sprawowała rządzy w większości pod dyktando władzy radzieckiej, przez co autor utożsamia PRL z zaborami, czyli okresem zarządzania polskimi ziemiami przez obcych ciemiężycieli.
Jan Nowak-Jeziorański i Andrzej Drawicz to dwie wybitne postacie z czasów Polski Ludowej.