Społeczeństwo czeskie lat 70. XX w. charakteryzowało się pozornymi jednolitymi poglądami politycznymi czy społecznymi. Społeczeństwem tym rządził strach, który zmuszał je do hipokryzji, która przejawiała się zgadzaniem się publicznie z głoszoną propagandą, lecz niewewnętrznie.
Czesi bali się utraty stanowisk czy drogi do rozwoju, przez co zmuszeni byli przybrać postawę hipokryzji, by przetrwać i jednocześnie zagłuszać swoje sumienie.