Jan Nowak-Jeziorański był żołnierzem Armii Krajowej, kurierem Rządu RP na uchodźstwie, a także wybitnym działaczem emigracyjnym i dziennikarzem. Jego doświadczenia życiowe obejmują działalność konspiracyjną podczas II wojny światowej oraz emigrację po upadku powstania warszawskiego. Jako człowiek, który był świadkiem tragicznych wydarzeń i represji stalinowskich w Polsce Ludowej, Nowak-Jeziorański był zdecydowanym krytykiem komunizmu. Jego doświadczenia sprawiły, że oceniał Polskę Ludową jako reżim totalitarny, naruszający prawa człowieka i wolności obywatelskie.
Andrzej Drawicz był lekarzem, który pracował w Polskim Czerwonym Krzyżu podczas II wojny światowej. Po wojnie, zdecydował się pozostać w Polsce i pracować jako lekarz. Jego doświadczenia życiowe były związane z codziennym funkcjonowaniem w Polsce Ludowej, gdzie pomagał ludziom w warunkach często trudnych i ograniczających wolność. Jego perspektywa różniła się od Nowaka-Jeziorańskiego, ponieważ doświadczał Polski Ludowej z perspektywy społeczeństwa, a nie politycznej.
Jan Nowak-Jeziorański i Andrzej Drawicz to dwie wybitne postacie z czasów Polski Ludowej.