W XIX w. powstał ruch syjonistyczny, który dążył do stworzenia państwa żydowskiego w Palestynie. Gdy kontrolę nad Palestyną objęła Wielka Brytania, realizacja tego celu stała się możliwa.
Od lat 30 XX w. Semici zaczęli zasiedlać wspomniane tereny. Największa ilość ludności żydowskiej przyjechała z III Rzeszy i okupowanych przez nią państw. Wyznawcy judaizmu zaczęli nabywać w Palestynie ziemie, na której budowali swoje osiedla. Powstawały Żydowskie przedsiębiorstwa i gospodarstwa. Spowodowało to niezadowolenie Palestyńczyków, którzy byli zdania, że działania Żydów prowadzą do ich uzależnienia ekonomicznego.
W 1945 r. wybuchła wojna pomiędzy arabami a Żydami. W 1947 r. ONZ podzieliło Palestynę na dwa kraje — arabski i żydowski. W ten sposób w maju 1948 r. utworzono Izrael.
Arabowie stanowczo przeciwstawiali się podzieleniu Palestyny i utworzeniu Izraela. Pomimo tych sprzeciwów, Dawid Ben Gurion, późniejszy premier Izraela, ogłosił powstanie państwa żydowskiego. Można powiedzieć, że zdanie krajów ościennych oraz samych Palestyńczyków zostało zignorowane.