A. styl naukowy – charakteryzuje się przytaczaniem obiektywnych faktów, stosowaniem naukowych definicji, specyficznych pojęć. W tekstach naukowych nie występują osobiste, dowolnie wyrażane opinie autorów.
B. styl potoczny – zbliżony najbardziej do formy mówionej języka. Cechuje się swoistymi konstrukcjami gramatycznymi i nasyceniem kolokwializmami oraz skrótami myślowymi.
C. styl urzędowy – charakteryzuje głównie zarządzenia, przepisy prawne i administracyjne, pisma urzędowe. Są dla niego typowe schematyczne formuły, utarta frazeologia, swoiste słownictwo, typowa frazeologia.
D. styl artystyczny to styl języka najbardziej charakterystyczny dla fikcyjnych gatunków epiki oraz dla liryki i dramatu. Dominuje w nim funkcja estetyczna języka. Cechuje się on nasyceniem środkami stylistycznymi, specyficzną składnią, stosowaniem zabaw literackich etc.
E. Styl publicystyczny – styl synkretyczny, który nie posiada określonych jasno ram klasyfikacyjnych, a jego kształt zależy od inwencji piszącego. Jest charakterystyczny dla tekstów dziennikarskich. Łączy elementy zaczerpnięte luźno ze stylu naukowego, publicystycznego, artystycznego i urzędowego.
Styl artystyczny to styl języka najbardziej charakterystyczny dla fikcyjnych gatunków epiki oraz dla liryki i dramatu. Dominuje w nim funkcja estetyczna języka. Cechuje się on nasyceniem środkami stylistycznymi, specyficzną składnią, stosowaniem zabaw literackich etc. Styl potoczny to styl zbliżony najbardziej do formy mówionej języka. Cechuje się swoistymi konstrukcjami gramatycznymi i nasyceniem kolokwializmami oraz skrótami myślowymi. Styl naukowy charakteryzuje się przytaczaniem obiektywnych faktów, stosowaniem naukowych definicji, specyficznych pojęć. W tekstach naukowych nie występują osobiste, dowolnie wyrażane opinie autorów. Styl urzędowy charakteryzuje głównie zarządzenia, przepisy prawne i administracyjne, pisma urzędowe. Są dla niego typowe schematyczne formuły, utarta frazeologia, swoiste słownictwo. Styl publicystyczny to jeden ze stylów użytkowych języka. Jest to styl synkretyczny, który nie posiada określonych jasno ram klasyfikacyjnych, a jego kształt zależy od inwencji piszącego. Jest charakterystyczny dla tekstów dziennikarskich. Łączy elementy zaczerpnięte luźno ze stylu naukowego, publicystycznego, artystycznego i urzędowego.