Krzak róży w sonecie pierwszym jest samotny, tuli się do ściany, w sonecie drugim jest przytulony do ściany, schowany, w sonecie trzecim jest wtulony w ścianę, a w czwartym błyszczy zroszony wodą. Stałym elementem jest wtulenie się krzaku róży w ścianę, dopiero pod koniec obraz się zmienia, jakby co całym dniu zmagań róża mogła odpocząć i nacieszyć się rosą.
Jan Kasprowicz (1860–1926) jako dziecko obdarzony był głęboką wrażliwością, jego pierwsze spotkanie ze sztuką to był dźwięk kościelnych organów – jest to wydarzenie ważne dla kształtowania się jego poetyckiej wyobraźni. Zadebiutował w 1889 tomem Poezje. Ważne w jego dorobku są: hymny Ginącemu światu i Salve Regina, gdzie inspirował się ekspresjonizmem, hymny to świadectwo kryzysu wiary; zbiór poetycki Krzak dzikiej róży, który był zwrotem ku symbolizmowi i fascynacji tatrzańską przyrodą. W Księdze ubogich (1916) skupia się na prostym człowieku, co wynika z inspiracji franciszkanizmem – w życiu prywatnym w czasie wydania tomu Jan Kasprowicz zawiązuje szczęśliwie małżeństwo, osiąga spokój, godzi się z Bogiem i światem.