Nastrój, w jaki wprowadza pierwszy utwór to cisza, samotność, senność. Nastrój ten jest odczuwalny poprzez zabieg antropomorfizacji krzaku róży tulącego się do ściany. Czuć także atmosferę zagrożenia poprzez użycie słów: „bokiem się piętrzy turnia śliska/ kosodrzewiny wężowiska”.
Jan Kasprowicz (1860–1926) jako dziecko obdarzony był głęboką wrażliwością, jego pierwsze spotkanie ze sztuką to był dźwięk kościelnych organów – jest to wydarzenie ważne dla kształtowania się jego poetyckiej wyobraźni. Zadebiutował w 1889 r. tomem Poezje. Ważne w jego dorobku są: hymny Ginącemu światu i Salve Regina, gdzie inspirował się ekspresjonizmem, hymny to świadectwo kryzysu wiary; zbiór poetycki Krzak dzikiej róży, który był zwrotem ku symbolizmowi i fascynacji tatrzańską przyrodą. W Księdze ubogich (1916) skupia się na prostym człowieku, co wynika z inspiracji franciszkanizmem – w życiu prywatnym w czasie wydania tomu Jan Kasprowicz zawiązuje szczęśliwie małżeństwo, osiąga spokój, godzi się z Bogiem i światem.