Kolory pojawiające się w utworze są mocne, np. czerwony ujawnia się w takich sformułowaniach jak: „A krew w tych morzach, w tych czerwonych rzekach” – metafora ta przywodzi na myśl zjawiska nadprzyrodzone i niepokojące. Pojawia się także czarny i fioletowy w obrazie ciała („czarne palce nóg,/ pokrytych siecią fioletowych żył”).
Zjawiska nadprzyrodzone ujawniają się także w kontraście między jasnością i ciemnością („ogień skrzepnie, blask ściemnieje”). Opozycja światło–ciemność służy też do opisu Boga: „Jasność jasności, Zmrok zmroków”. Bóg jednocześnie jasny i mroczny.
Hymn Kasprowicza zaliczany jest do poetyki ekspresjonizmu, której język opiera się na poetyce krzyku, posługuje się mocnymi kolorami (np. czerwony, czarny, ostry żółty), dynamicznie zmieniającymi się obrazami, kontrastami, hiperbolami, wykrzyknieniami, słownictwem nacechowanym emocjonalnie.